ZGODNOŚĆ AUTORÓW

Wszyscy autorzy są zgodni, że integracja społeczna jest korzystna dla obu stron. „Ludziom niepełnosprawnym umożliwia w ten sposób rozwój kon­taktów społecznych. Jest motywacją do podejmowania działań, dążących do pokonywania trudności, przezwyciężania słabości, osiągania większej spraw­ności. Społeczność ludzi zdrowych wzbogaca swą osobowość, aktywizuje spo­łecznie pożądane wartości humanitarne” (Chrzanowska 1993, s. 193). Żeby można było mówić o integracji społecznej, należy sobie uświadomić stan faktyczny i zadać pytanie: Jaka jest sytuacja dziecka niepełnosprawnego w społeczeństwie? Jaka jest gotowość ludzi do przyjęcia, zrozumienia i usza­nowania niepełnosprawności? Jakie są postawy społeczne wobec dzieci upo­śledzonych umysłowo?O skuteczności społecznej integracji osób upośledzonych umysłowo w znacznym stopniu decydują społeczne postawy wobec nich. Mają one wpływ na to, jakie miejsce przyznaje się tym osobom w życiu społecznym. Przez postawę rozumieć należy „splot nastawień i ustosunkowań wyrażony w opiniach, poglądach i sądach oraz różnego rodzaju reakcjach na tego człowieka, łącznie z manifestacją form i sposobów zachowań” (Sołtysiak, Łabuć-Kryska, Budrewicz 1995, s. 202). To stwierdzenie łączy się ściśle ze strukturą postaw, na którą składają się trzy komponenty: poznawczy, uczuciowo-motywacyjny, behawioralny.