W skład komponentu poznawczego postawy wchodzą „wiadomości doty­czące przedmiotu postawy, przekonania, przypuszczenia lub wątpliwości. Komponent uczuciowo-motywacyjny tworzą uczucia wyższe oraz pragnienia i dążenia. Na trzeci komponent postawy składają się reakcje werbalne i nie­werbalne” (Walczak 2000, s. 128).Często wymienia się dwie skrajne postawy społeczne wobec osób z od­chyleniami od normy: pozytywną – akceptującą i negatywną – odtrącającą oraz postawy ambiwalentne. W związku z tym możemy wyróżnić trzy rodza­je postaw wobec osób niepełnosprawnych:pozytywne – przejawiają się w akceptacji osoby niepełnosprawnej, chęci niesienia pomocy niepełnosprawnym, osoby je prezentujące aprobują kontakty z osobą niepełnosprawną, dostrzegają jej godność, wyrażają życzli­wość i szacunek osobie niepełnosprawnej; negatywne – charakteryzują się niechęcią, brakiem życzliwości i ak­ceptacji oraz ignorancją ich osoby; ambiwalentne, w których występuje zarówno obojętność, wrogość, jak i przesadna litość oraz współczucie (por. Larkowa 1970).Problem kształtowania się pozytywnych postaw w stosunku do osób niepełnosprawnych i przyznania im właściwego, należnego miejsca w społe­czeństwie nabiera obecnie w naszym kraju szczególnego znaczenia w sytu­acji intensywnych działań prointegracyjnych.Jak twierdzi S. Dziedzic (1970), bez pełnej zrozumienia i przychylności postawy środowiska społecznego „nie można przełamywać ani przestarza­łych uprzedzeń do osób upośledzonych umysłowo, ani bezdusznej obojętno­ści, a już w żadnym razie włączyć upośledzonych do życia w społeczeństwie ludzi normalnych” (Dziedzic 1970, s. 6).