Osoby upośledzone umysłowo odbierały, jak wynika z analizy danych, stosunek do nich osób dorosłych zamieszkujących w najbliższym otoczeniu jako pozytywny (59%), zaś osób dorosłych z dalszego otoczenia jako nega­tywny bądź obojętny (41%). Wyniki moich badań potwierdzają także dane z badań A. Ostrowskiej (1997), która również zauważyła, że „najpowszech­niejszą akceptację możemy odnotować w stosunku do wspólnego zamieszki­wania i uczestnictwa w życiu kulturalnym czy zajęciach w wolnym czasie” (Ostrowska 1997, s. 85). Niewłaściwe postawy społeczne mogą być skutkiem m.in. lęku przed odmiennością, braku wiedzy i doświadczeń osobistych w kontaktach z nimi, nieumiejętności zachowania się w ich towarzystwie. Często wiedza o problemach osób niepełnosprawnych jest fragmentaryczna i kształtowana przez stereotypowe, obiegowe opinie. Badania wykazały, że uczniowie upośledzeni często czują się postrzegani jako słabi i ograniczeni. Nie zwraca się uwagi na ich zdolności i osiągnięcia. Biorąc pod uwagę to, jak oceniają się osoby upośledzone umysłowo w odniesieniu do swych pełnosprawnych rówieśników, należy stwierdzić, że 31% czuje się akceptowana społecznie, 65% zaś czuje się odrzucana i 4% nie odczuwa ani akceptacji, ani odrzucenia. Większość z badanych odpowiadała: „koledzy śmieją się ze mnie, bo wiedzą że chodzę do ósemki”, „zawsze na podwórku mnie przezywają”, „nie chcą się ze mną bawić” – podobne wypo­wiedzi świadczące o braku akceptacji podało aż 26 osób. Podkreślić należy, że pozytywna czy negatywna postawa, jaką odczuwali respondenci, wypły­wała nie tyle z widoczności i stopnia zaburzenia funkcji, ile z cech osobowo­ści i stopnia znajomości jednostki.