Stosunek społeczeństwa do osób niepełnosprawnych

Żyjemy w świecie zagłuszającym nasze wnętrze reklamami, olśniewają­cym neonami, jesteśmy zasypani stosem informacji z kolorowych gazet i ty­siącami przeróżnych obrazów. Telewizja pokazuje człowieka doskonalszego niż jest on w rzeczywistości: zawsze silnego, sprytnego i przebojowego. W ta­kim świecie nie ma miejsca dla człowieka słabego, staje się on jedynie przeszkodą, bo zbyt dużo musielibyśmy stracić: czas, własną beztroskę i spo­kój dnia codziennego. W naszym kraju przez dziesięciolecia odzwyczajono społeczeństwo od spotykania osób niepełnosprawnych na ulicy, w urzędach, w pracy. Tworzono im specjalne ośrodki, wskutek czego zarówno osoby niepełnosprawne, jak i reszta społeczeństwa pozbawione były wzajemnych kontaktów (por. Ostrowska 1997). Obecnie dużo uwagi poświęca się problemowi integracji osób niepełnosprawnych ze społeczeństwem. Propaguje się wspólnotę za­miast dystansu społecznego oraz negatywnych nastawień, rozważa się także problem uwarunkowań postaw wobec osób niepełnosprawnych. Podkreśla się fakt, że Jakość społeczeństwa i cywilizacji mierzy się szacunkiem, jaki okazują one najsłabszym” (Ryn 1988, s. 28).