Badaniami objęto uczniów dwóch klas I i dwóch klas II gimnazjum Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Olsztynie. Ogółem bada­niom poddano 40 uczniów upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim. Mate­riał empiryczny został zebrany na podstawie ankiety własnej skierowanej do uczniów. Wiek badanych wahał się od 15 do 18 lat. Większa część z nich nie mieszka w internacie (95%) w porównaniu do tej grupy, która przebywa w ciągu tygodnia w internacie (5%). Spośród uczniów przebywających w domu rodzinnym, 23% dojeżdża do szkoły. W mieście mieszka zdecydowanie więcej uczniów (78%) w stosunku do tych, którzy mieszkają na wsi (22%). Analizując postawy rówieśników odbierane przez osobę upośledzoną można stwierdzić, że 51% czuje się akceptowane przez pełnosprawnych ró­wieśników, 34% czuje, że nie jest akceptowane, natomiast ambiwalentną postawę otoczenia odczuwa 15% respondentów. Odpowiadając na pytania twierdzili, że pełnosprawni rówieśnicy są wobec nich: „mili, życzliwi, służą pomocą” – tak odpowiedziało 18 osób, „nieuprzejmi, śmieją się ze mnie, nie lubią mnie” — odpowiedziało 20 osób, 2 osoby stwierdziły zaś obojętny stosu­nek wobec siebie. Jak wiemy, istotnym czynnikiem wewnętrznym, mającym wpływ na efekty społecznej integracji niepełnosprawnego dziecka, jest jego umiejętność kształtowania poprawnych relacji z grupą rówieśniczą. Znaczą­cą rolę odgrywają stosunki z rówieśnikami, które w dużym stopniu zależą od gotowości oraz umiejętności nawiązywania i podtrzymywania kontaktów przez wszystkich jej uczestników.