Osoby z głęboką niepełnosprawnością intelektualną stanowią według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) od 2 do 5 % wszystkich upośledzonych umysłowo. Jest to grupa o najniższym ilorazie inteligencji (poniżej 19 lub poniżej 24) oraz najsłabiej rozwiniętej dojrzałości społecznej. W ogromnej większości przypadków głębokiego upośledzenia umysłowego stwierdza się różnorodne, najczęściej rozlane uszkodzenia i nieprawidłowości w budowie mózgu. Osoby z głęboką niepełnosprawnością intelektualną określane są także jako wielorako upośledzone, ponieważ upośledzeniu umysłowemu praktycznie zawsze towarzyszy „upośledzenie motoryczne, upośledzenie słuchu i wzroku, zaburzenia charakterologiczne psychotyczne lub niepsychotycz- ne, choroby somatyczne ciężkie, chroniczne lub powodujące kalectwa” (Doro- szewska 1989, s. 128). Inne funkcjonujące terminy określające tę grupę osób to głębokie upośledzenie umysłowe ze sprzężonymi kalectwami/deficytami lub głęboka wieloraka niepełnosprawność (Frohlich 1998). W tradycyjnej trzystopniowej klasyfikacji funkcjonował termin „idioci”, który – podobnie jak określenie pedagogiczne „dzieci niewychowalne” – został wycofany z powodu swego pejoratywnego wydźwięku i silnie stygmatyzującego charakteru.
