Aby odpowiednio kształtować postawy społeczne względem osób niepełnosprawnych musimy zapytać o czynniki, które na nie wpływają. Są nimi: „wiedza na temat istoty niepełnosprawności oraz potrzeb osób niepełnosprawnych i możliwości ich zaspokajania, bliskość i częstotliwość kontaktów ludzi zdrowych z osobami niepełnosprawnymi, zakres doświadczeń osobistych i opinii społecznych dotyczących współżycia i współdziałania z osobami niepełnosprawnymi” (Kocemba, Szymańska, Zasępa 1999, s. 182). Gdy zabraknie któregoś z nich, mamy do czynienia z kształtowaniem się negatywnych społecznie postaw lub wręcz krzywdzących stereotypów czy etykiet. Jak twierdzi A. Ostrowska (1997), rozpoznanie stereotypów i postaw w stosunku do osób niepełnosprawnych ma szczególną wagę w czasie gdy pojęcia „integracja osób niepełnosprawnych” i „znoszenie barier” robią tak zawrotną karierę, jak w ciągu ostatnich lat w Polsce. Niekorzystne postawy w stosunku do osób posiadających etykietę „ inwalida” czy „kaleka” powodują, że osoby niepełnosprawne „są postrzegane jako osoby całkowicie niesprawne i niezdolne do udziału w życiu społecznym. Z kolei same osoby niepełnosprawne – zmuszone do akceptacji ograniczeń narzuconych im przez ową etykietę – często ograniczają swoje aspiracje, ambicje i zamierzenia, pozostając poza głównym nurtem aktywności społeczeństwa” (Ostrowska 1997, s. 77).
