Należy też spojrzeć na problem kształtowania się postaw wobec osób niepełnosprawnych od strony przemian społeczno-ekonomicznych zachodzących w Polsce. Szybko następujące zmiany wywołały wiele negatywnych zjawisk społecznych, jak bezrobocie, brak poczucia bezpieczeństwa socjalnego. Doświadczana przez społeczeństwo destabilizacja miała niewątpliwie wpływ na relacje międzyludzkie, powodując również wzrastającą nietolerancję. W literaturze pedagogicznej można znaleźć wiele pozycji, w których omawia się postawy społeczne wobec osób niepełnosprawnych. Badaniami na ten temat zajmowali się m.in. H. Larkowa (1970), Z. Sękowska (1988), D. Majewska (1986), A. Sękowski (1989) i inni. Jednakże ze względu na problem faktycznej możliwości integracji środowisk ludzi zdrowych i niepełnosprawnych celowe, jak sądzę, jest ustalenie nie tylko odbioru przez ludzi zdrowych osób niepełnosprawnych, lecz także ustalenie tego, w jaki sposób odbierają same osoby niepełnosprawne postawy prezentowane przez społeczeństwo. Tym właśnie problemem się zajęłam i w związku z tym celem moich badań było uzyskanie odpowiedzi na następujące pytania: Jakie postawy wobec osób upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim, w odbiorze tych osób, prezentują osoby pełnosprawne (rówieśnicy, osoby dorosłe, rodzeństwo, rodzice)? Jak oceniają się osoby upośledzone umysłowo w stopniu lekkim w odniesieniu do swoich pełnosprawnych rówieśników ? Jaka jest częstość i rodzaje wzajemnych kontaktów między osobami upośledzonymi umysłowo w stopniu lekkim a ich pełnosprawnymi rówieśnikami?
