ZGODNOŚĆ AUTORÓW
Wszyscy autorzy są zgodni, że integracja społeczna jest korzystna dla obu stron. „Ludziom niepełnosprawnym umożliwia w ten sposób rozwój kontaktów społecznych. Jest motywacją do podejmowania działań, dążących do pokonywania trudności, przezwyciężania słabości, osiągania większej sprawności. Społeczność ludzi zdrowych wzbogaca swą osobowość, aktywizuje społecznie pożądane wartości humanitarne” (Chrzanowska 1993, s. 193). Żeby można było mówić o integracji społecznej, należy sobie uświadomić stan faktyczny i zadać pytanie: Jaka jest sytuacja dziecka niepełnosprawnego w społeczeństwie? Jaka jest gotowość ludzi do przyjęcia, zrozumienia i uszanowania niepełnosprawności? Jakie są postawy społeczne wobec dzieci upośledzonych umysłowo?O skuteczności społecznej integracji osób upośledzonych umysłowo w znacznym stopniu decydują społeczne postawy wobec nich. Mają one wpływ na to, jakie miejsce przyznaje się tym osobom w życiu społecznym. Przez postawę rozumieć należy „splot nastawień i ustosunkowań wyrażony w opiniach, poglądach i sądach oraz różnego rodzaju reakcjach na tego człowieka, łącznie z manifestacją form i sposobów zachowań” (Sołtysiak, Łabuć-Kryska, Budrewicz 1995, s. 202). To stwierdzenie łączy się ściśle ze strukturą postaw, na którą składają się trzy komponenty: poznawczy, uczuciowo-motywacyjny, behawioralny.
