Rozpatrując postawy rodziców wobec respondentów wynika, iż 57% odczuwa ich postawy jako pozytywne, 32% jako negatywne, 11% zaś jako obojętne. Pozytywne postawy, w wyniku których dziecko upośledzone zajmuje takie samo miejsce w rodzinie jak pełnosprawne rodzeństwo, sprzyjają integracji. Natomiast postawy negatywne, wyrażające się w spychaniu go na margines spraw rodziny, utrudniają lub nawet uniemożliwiają ten proces. Jakość, intensywność i częstość kontaktów dziecka z rodzicami i rodzeństwem w znacznym stopniu zależy od pełnej akceptacji jego osoby. Mówimy o niej wtedy, kiedy rodzina przyjmuje dziecko takim, jakie ono jest, dostrzegając głównie pozytywne wartości, jakie wnosi dziecko w życie całej rodziny (por. Maciarz 1987). „Pozytywna postawa rodziców oraz rodzeństwa wobec dziecka upośledzonego umysłowo w stopniu lekkim wyraża się w jego pełnej akceptacji jako pełnowartościowego członka rodziny” (Janiszewska-Nieścioruk 1999, s. 28). Z wypowiedzi respondentów wynika, że w rodzinach akceptujących dziecko brało ono aktywny udział w codziennym życiu: uroczystościach rodzinnych, wyjazdach za miasto, odwiedzinach czy wspólnych zabawach. Odwrotną sytuację prezentują wypowiedzi badanych, którzy nie czują się akceptowani w rodzinie. Twierdzą oni, że nie wychodzą z rodzicami na spacery, wspólne wycieczki, nie uczestniczą też w uroczystościach rodzinnych czy odwiedzinach.
